“Don’t dim your light to make other people feel a certain way.”
The mindset mentor
Vandaag wil ik het met je hebben over mijn grootste angst: de mening van anderen.
Ik moet toegeven dat ik het schrijven van deze post best spannend vind. Ik geef me namelijk behoorlijk bloot. Maargoed, aangezien ik met mijn blog toch mijn kaarten op tafel wil leggen wordt het tijd een post te wijden aan dit onderwerp. Ik hoop dat het, mocht je hier ook tegenaan lopen, kan zorgen voor een eyeopener, herkenning of op wat voor manier dan ook iets kan bijdragen aan je dag.
Here we go…
Voor lange tijd heb ik mezelf gigantisch tegengehouden doordat ik meer bezig was met de goed- of afkeuring van anderen dan met mijn eigen mening. Ik deed er alles aan om mezelf de verwachte sociale afwijzingen te besparen en wilde hoe dan ook aardig gevonden worden. Ik paste mezelf aan, uit angst om er anders niet bij te horen. Daardoor raakte ik volledig met mezelf in de knoop (hallo existentiële crisis) en hield ik mezelf tegen te doen wat ik wil doen, te zijn wie ik wil zijn en te leven hoe ik wil leven.
Ik was doodsbang voor sociale afwijzing
Ik lieg niet als ik zeg dat ik tot niet zo heel lang geleden doodsbang was voor sociale afwijzing. Het idee om nergens bij te horen als ik me niet aan zou passen aan mijn omgeving zorgde voor grote paniek in mijn bovenkamer.
Dat was mega tegenstrijdig, want ik wilde juist graag anders zijn. Aan de ene kant wilde ik me afzetten tegen het “standaard” hokje waarin de meiden en vrouwen om mij heen vaak geplaatst worden, maar aan de andere kant wilde ik gewoon “ergens” bij horen.
Op mijn middelbare school waren dat de “stoere kids”. Ik wilde zo graag “one of the guys” zijn dat ik mijn kledingkast, woordkeuze, interesses en gedrag daarop ging aanpassen.
zowel tijdens als na de middelbare school was ik heel bang om het tweede, derde, vierde of vijfde wiel te worden. En geloof me, als je het maar vaak genoeg tegen jezelf blijft herhalen, dan ga je zelf geloven dat je het zoveelste wiel bent. And so i did, elke keer weer…
Zelfs als het ging om sporten was ik een angstig eendje met een enorme bewijsdrang, volledig gefocust op hoe anderen naar me keken. Want, als ik onder bepaalde personen zou eindigen op een leaderbord, minder zou presteren als mijn buurvrouw of buurman, of dat gewicht niet zou fizen, wat zouden anderen dan wel niet van me denken. Dan had ik zowiezo gefaald.
Wat heb ik ermee bereikt?
Ehm, niets. Sterker nog, als ik er nu naar terugkijk (en dat is natuurlijk makkelijk achteraf babbelen) dan vind ik het echt wel jammer dat ik me daar zo druk om heb gemaakt. Het is gewoonweg tijdverspilling en heeft me heel veel stress en negativiteit bezorgd.
Ik zette mijn zinnen op datgene waar ik bij wilde horen en zette mijn oogkleppen op voor al het andere wat ik kon hebben of eigenlijk al had. Ik liet degenen waar ik zo graag bij wilde horen voorrang hebben op de mensen bij wie ik gewoon mijzelf durfde te zijn. Wat ertoe leidde dat contacten zijn verwaterd, die ik achteraf gezien eigenlijk juist water had willen geven.
Maar hoe komt het nou, die angst voor de mening van anderen?
Er wordt iets tegen je gezegd en het raakt je. Vervolgens voel je je slecht over jezelf en bent misschien wel boos op de ander omdat hij of zij dat tegen je zegt.
Dat gevoel dat je erbij krijgt is niet de schuld van de ander. Dat ligt toch echt bij jezelf. Het raakt je namelijk met een reden, omdat het te maken heeft met je eigen onzekerheid, of omdat het niet in jouw aangeleerde plaatje of overtuigingen past.
Huh, aangeleerd plaatje en overtuigingen?
Terwijl we opgroeien krijgen we mee van hoe we ons (maatschappelijk gezien) moeten gedragen. Jongens spelen bijvoorbeeld met auto’s, meiden met barbies. Tijdens je jeugd bepalen papa en mama wat wel en niet gewenst is. Gewenst gedrag wordt beloond, ongewenst gedrag wordt afgestraft. Naarmate we ouder worden gebeurt hetzelfde in onze omgeving. In iedere omgeving ontwikkelen we op basis van onze ervaringen die gerelateerd kunnen worden aan ons gedrag onze overtuigingen. Zo vormen we ons eigen beeld van hoe we onszelf horen te gedragen.
Zo ontwikkelt de een de overtuiging dat het geen reet uitmaakt wat anderen vinden. Voor de ander is die mening juist heel belangrijk, omdat dat in de opvoeding bijvoorbeeld een hele grote factor heeft gespeeld. Zo was het bij ons thuis heel belangrijk jezelf dienstbaar op te stellen naar anderen. Het ontwikelen van overtuigingen die de mening van anderen heel belangrijk maken, kunnen zorgen voor een reeks aan Mount Everets op je eigen road to happiness.
Cognitieve gedragstherapie
Jawel, ik gooi er even een duur woord in. Wist je dat je je overtuigingen kunt veranderen? Oké, dat is niet iets wat je van de één op de andere dag doet, maar met de juiste input en effort kun je het voor elkaar krijgen je eigen overtuigingen te veranderen.
Zoals je misschien al doorhad spreek ik in deze post over de verleden tijd. Dat betekent niet dat ik me nu helemaal niet meer druk maak over wat anderen vinden.
Mijn onzekerheid over de mening van anderen heeft een groot onderdeel uitgemaakt van mijn traject bij de psycholoog. Dankzij de inzichten die ik in de afgelopen 2 jaar heb gekregen begin ik steeds meer voor mijzelf te kiezen en me minder druk te maken om de goedkeuring van anderen. Hoewel ik denk dat het nooit helemaal zal verdwijnen. Ik zal nooit echt volledig schijt kunnen hebben aan de mening van anderen. Maar dat is ook niet erg.
Anyway, cognitieve gedragstherapie.
Voor mij betekende dat dat het tijd werd een ander persoon aan het hoofd te zetten van de vergadertafel in mijn hoofd. Miss Scaredycat, altijd bang voor de mening van anderen, moest plaats maken voor Miss Happyvibes. Heel langzaam hebben we miss scaredycat van haar functie als hoofd vergadertafel weten te halen, zodat we plaats konden maken voor Miss Happyvibes, die zich minder druk maakt om wat anderen vinden en minder negatief in het leven staat.
Dat heeft even geduurd, maar dan heb je ook wat. Want ik kan inmiddels zeggen dat Miss scaredycat al een veel minder prominente plek aan de tafel heeft.
Vind je mijn verhaal herkenbaar?
Dus, heb je weleens het gevoel dat je de hele tijd onder een vergrootglas ligt, dat je continu moet presteren om te voldoen in de ogen van anderen? Of hou je je mening vaak voor je, uit angst voor conflicten? Je staat er niet alleen voor. Genoeg mensen op deze aardbubbel zijn bang voor de mening van anderen, bang om afgewezen te worden, niet goed genoeg te zijn of er niet bij te horen.
Waarom denk je anders dat millenials zich zo graag willen bewijzen en perfectionistische trekjes hebben (klik hier voor meer over die perfectionistische trekjes), iedereen op Instagram laat zien hoe rooskleurig en geweldig het leven is en mensen op en top fancy en vooral uure kledingtrends volgen.
Juist ja… om erbij te horen.
Lessons learned: wat anderen van je vinden is non of your business
Ik kan je uit ervaring het volgende zeggen: altijd maar overal bij willen horen is gewoon een full time job. Een superstressvolle, die je het gevoel kan geven dat je niet goed genoeg bent en je in een flinke negatieve bubbel kan plaatsen.
In the end heb je alleen je zelf. Dat klinkt misschien stom, maar het is wel de harde waarheid. Je moet met jezelf kunnen leven en in jouw eigen plaatje passen. Niet in die van anderen. Je wilt trouw blijven aan jezelf, want als je dat niet bent, kun je ook niet trouw blijven aan een ander. Dan is eigenlijk alles een grote leugen en dat vind niemand leuk.
Dus, mijn boodschap? Kies wie jij wilt zijn en laat dat zien. Als iemand daar problemen mee heeft dan is dat zijn of haar probleem.